ποιητική έξαψη

βγήκε κι απόψε το φεγγάρι
χλωμό και μελαγχολικό
κι ήρθε σιμά μου για να πάρει
την πίκρα μου και τον καημό.


έναν αβάσταχτο καημό
πούχει ματώσει την καρδιά μου
και μούκλεψε τον ουρανό
πούχα κερδίσει στα όνειρα μου.


με μια του αχτίδα το φεγγάρι
θα μου φωτίσει την ψυχή
θα την προστάξει να σαλπάρει
προς μια χώρα απατηλή.


κι αν δεν διακρίνω την παγίδα
πίσω από την δόλια ξαστεριά
κι αν θα χαθώ στην καταιγίδα
θα υψώσω ολόλευκα πανιά


θα οδηγήσω το καράβι
μέσα σε άγρια νερά
σε ένα απάνεμο λιμάνι
κι εκεί θα βρω παρηγοριά.


Θοδωρής