Πως κόλλησα εδώ ; Δεν είναι για πολύ καιρό αυτό το μέρος. Όλα είναι άναρχα και , το χειρότερο, τελεσίδικα ακίνητα στην αταξία τους. Έχει καταστρατηγηθεί κάθε έννοια προσωπικού χώρου. Σα να στοιβαχθήκαμε όλοι μας σε όποιο μέρος τερματίσαμε αυτή την τελική κατρακύλα μας προς την ευθανασία. Αισθάνομαι εντελώς σωριασμένος. Σαν την ανάμνηση μιας μέτριας σχέσης. Δε θα έλθει να με πάρει ; Θέλω να πω, κάποια θα περάσει έστω και τυχαία από εδώ. Δε μπορεί. Να με σηκώσει από το σωρό. Να με ξεχωρίσει. Να με ξεκουνήσει και να με στροβιλίσει σε ένα όμορφο παιχνίδι με τη βαρύτητα . Να συνθλίψει το σχήμα που είχα μέχρι σήμερα. Και μετά, με την άδειά μου ή ενάντια στις ενστάσεις μου να με συνθλίψει ώσπου να με κάνει αγνώριστο.
Και έτσι, ανακατασκευασμένος σε ένα νέο τυχαίο καλούπι μπορεί να ταιριάξω αλλιώς με τους γύρω μου. Θα χύσω πάνω τους όλες μου τις κύκνειες ουσίες, κι εκείνοι όλοι θα τις δεχθούν γύρω τους με ευγνωμοσύνη καθώς δεν μπορούν να ελπίζουν σε τίποτε ποιο απροσδόκητα ανανεωτικό. Και οι χυμοί μας θα φτιάξουν νέες πιο πολύπλοκες μυρουδιές, ώσπου να επιβληθούμε. Γιατί θα επιβληθούμε, να το δείτε. Η αυτοκρατορία μας γεννιέται…
Μια όαση για τους ευμετάβλητους και τους οραματιστές. Μια και μόνη λύση. Μια κοινότητα άτακτων μικρομονάδων φτιαγμένων από ανθεκτικό υλικό και με αντιστάσεις στη φθορά του χρόνου.
Πως κόλλησα εδώ ; Σιχαίνομαι τον εαυτό μου. Θα έλθει κάποια ; Έστω και μετά από εφτά μέρες που μου φάνηκαν χρόνια ;
Και τότε, όπως γίνεται πάντα τη στιγμή που σε καταλαμβάνει ο τελευταίος πανικός το σύμπαν συνωμοτεί ( αν μου συγχωρήσετε το κλισέ ) και συμβαίνουν αφίξεις :
Ο ήχος της ήταν αντάξιος της στιβαρότητας της. Ναι. Αυτή είναι η λέξη. Μια στιβαρή με μεγάλες καμπύλες ύπαρξη ήταν το όνειρό μου. Πάντα είχα μια εμμονή με τον όγκο. Αυτός ο ήχος, στην αρχή πενιχρός και ασήμαντος, μετά επίμονος και στο τέλος επιβλητικός. Μια ιαχή της αναχώρησης ! Θριαμβικά εμβατήρια κροτάλιζαν σα γρανάζια που προετοιμάζουν το γεγονός. Είχε σημάνει η ώρα μου. Αφέθηκα στη δύναμή της. Είναι ωραία όταν αφήνεσαι χωρίς να αμφισβητείς τη δικαιοδοσία και την εξουσία της. Στο κάτω κάτω αυτό δεν ευχόσουν ; Μια άφιξη που θα σημάνει αναχώρηση, ε ;
Άρχισα να μετασχηματίζομαι. Όλοι γύρω μου βρίσκονταν σε μια άγρια αρχέγονη ενστικτωδώς πανηγυρική διάθεση. Τρίζανε τα κόκαλά τους και χοροπηδούσαν για να διαλέξουν το νέο τους σχήμα. Εμένα με πήρε πρώτον ! Έτσι θέλουμε να πιστεύουμε όλοι ότι για εμάς ειδικά κάποια στιγμή, κάποια ύπαρξη θα βρεθεί για να μας πάρει πρώτους.
Δε κράτησε πολύ όλο το πανηγύρι. Αλλά ήταν αρκετό. Πριν να με πάρουν χαμπάρι κατρακύλησα σε μια βολική σκιερή γωνιά για να μετρήσω τις επιπτώσεις του ανασχηματισμού μου. Μια νέα ζωή με περίμενε πια. Ξεκίνησα. Το ταξίδι γεμάτο ήχους πρωτόγνωρους, ανώτερο από κάθε προσδοκία. Ένα ταξίδι προς έναν νέο τόπο.
Κάτω, έξω από το όχημα της ευτυχίας μου άκουσα ασήμαντες φωνές να μουρμουρίζουν. - Ποιος ξέρει πότε θα περάσουν πάλι. Όσα πρόλαβαν πήρανε.
Πολλοί από τους κολλητούς μου μείνανε πίσω. Δεν είχα καιρό για συναισθηματισμούς. Αρκεί που με πήραν εμένα.
-Ποιος ξέρει πότε θα περάσουν πάλι, οι γαμημένες οι σκουπιδιάρες
Περικλής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου