Τον Παύλο τον έβρισκα πάντα ήδη μέσα στο λεωφορείο. Θυμάμαι τη φωνή του την πρώτη φορά που δήλωσε παρών στη ζωή μου και το άγγιγμά του στο μπράτσο μου.
«Έχει αδειάσει μια θέση. Θέλετε να καθίσετε; Με λένε Παύλο. Εσάς;»
Κάθισα και μουρμούρισα ένα τυπικό «ευχαριστώ».
Από εκείνη την πρώτη φορά ο Παύλος είχε όρεξη για κουβέντα και κουτσομπολιό. Όχι τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά μου μιλούσε λες και ένιωθε την ανάγκη να περιγράφει κάθε τι που έβλεπε, που άκουγε. Λες και ήταν δημοσιογράφος που κάλυπτε τη διαδρομή του λεωφορείου σαν αθλητικό γεγονός. Λες και ήμουν παπάς και ήθελε να μου εξομολογηθεί κάθε του σκέψη. Έγερνε και μου έλεγε πάντα αυτά που είχε να μου πει, γυρνώντας προς το μέρος μου και μιλώντας άλλοτε συνωμοτικά, άλλοτε χαρούμενα και άλλοτε τρυφερά.
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Τι παλιόκαιρος… ακόμα και για χειμώνα… Δεν ξέρω το όνομά σας, αλλά με θυμάστε; Είμαι ο Παύλος. Πριν ανεβείτε κοιτούσα το ακυρωτικό μηχάνημα. Νομίζω πως καθόταν πολύ ώρα άπραγο. Δεν ξέρω. Ίσως θα έπρεπε να του βρουν και καμιά άλλη χρησιμότητα από το να κάθετε άχρηστο, παντελώς βρώμικο και συνάμα πορτοκαλί και να χάσκει με την σχισμή του έτσι ανόητα. Θα μπορούσε να είναι ένα μηχάνημα που πουλάει καραμέλες και τσίχλες. Θα του ταίριαζε και το χρώμα.»
«Με λένε Κλειώ»
Ανδρική, παιδική αφέλεια σκεφτόμουν. Και πάλι όμως δεν δικαιολογείται. Δεν θα τον έκανα λιγότερο από 40 ετών. Ναι μεν αυθόρμητος αλλά όχι παιδί. Δεν ξέρω. Πολλές φορές το μυαλό κάνει ανόητες, τρελές, φευγάτες σκέψεις. Άλλοτε μπορεί να είναι όταν κοιμόμαστε και άλλες φορές γίνονται όταν είμαστε ξύπνιοι. Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ πως οι ώρες των διαδρομών με το λεωφορείο είναι πολλές και αδυσώπητα βαρετές. Τόσο που το μυαλό θέλει να παίξει και να ξεφύγει.
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Μύρισε Άνοιξη! ε Κλειώ; Περίμενα στη στάση σήμερα και χάζευα τις καινούργιες ταμπέλες που ενημερώνουν πότε φτάνει στη στάση κάθε λεωφορείο. Σαν αντίστροφη μέτρηση αποτυχημένου μάγου… Σε 3, 2, 1, 1, 1, 1… ένα λεπτό διάρκειας 3 – 4 λεπτών μεσολάβησε για να εμφανισθεί το λεωφορείο. Άργησε τόσο και στη δική σας στάση; Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να ενημερωνόμαστε για το πότε έρχεται το λεωφορείο. Λες κι έχω άλλη εναλλακτική. Λες και υπάρχει τέτοια ακρίβεια στο χρόνο που θα πρέπει να με ενημερώνουν κιόλα. Μόνο για να το χρησιμοποιείς ως δικαιολογία λέω εγώ πως είναι.»
Ένιωθα η εξομολόγος των ανούσιων, ανόητων και τρελών σκέψεών του κι αυτό με γοήτευε… Σκέφτομαι μήπως είμαι απλά μια 24χρονη που νομίζει ότι ένας άγνωστος την ερωτεύεται στο λεωφορείο.
«Ο χρόνος είναι σχετικός Παύλε. Κι αν πάρω το λεωφορείο στην ώρα μου δεν είναι σίγουρο ότι θα είμαι στην ώρα μου.»
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Τόση ώρα κοιτάζω τις χειρολαβές. Δεν ξέρω αν τις έχετε παρατηρήσει… Σαν κίτρινες κρεμάλες λικνίζονται στον αέρα. Περιμένουν τον επόμενο που θα βάλει το χέρι του για να κρεμαστεί. Θλιβερό δεν είναι; Και μέσα στη μέση από τις κρεμάλες, ένα γκρίζο ακορντεόν. Ανατριχίλα ε; Μην μου πείτε ότι δεν σας θυμίζει ακορντεόν η άρθρωση του λεωφορείου. Αναρωτιέμαι το εξής… Άραγε αν ήταν δυνατόν να παίζει μουσική, τι μουσική θα παίξει το 5 ή το 12 ή το 31? Ελπίζω να μην σας τρομάζω…»
Η αλήθεια είναι ότι είχα πάρει μια τρομάρα εκείνο το απόγευμα. Ανατριχιάζω κάθε φορά που πιάνω χειρολαβή και έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα που μου δημιούργησε ο Παύλος.
«Νομίζω πως έχω ακούσει το 5άρι να παίζει τέσσερεις εποχές του Βέρντι. Δεν είναι συγκλονιστικό; Εσύ Παύλο δεν έχεις ακούσει ποτέ;»
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Θα το σπάσει το κομπολόι. Είναι πριν από τη στάση που ανέβηκα. Αν το ρολόι μετράει ώρες, τότε το κομπολόι μετράει κόμπους. Σωστά; Βλέπω συμφωνείς Κλειώ. Αν λοιπόν μετράει κόμπους και πόνους και αναστεναγμούς, σκέφτομαι μήπως πρέπει να βρει έναν καλό ψυχολόγο ο κύριος. Εμένα ο δικός μου με έπεισε να πάρω να διαβάζω κάτι στο λεωφορείο κι ας το ξεφυλλίζω μόνο. Μου πρότεινε να μιλώ με τους συνεπιβάτες. Συνήθως εγώ είμαι πιο ομιλητικός. Εχτές ήταν απέναντί μου ένας νεαρός. Τόσο νέος και τόσο κουρασμένος. Λες και γεννήθηκε κουρασμένος. Από την άλλη δεν ξέρεις… Εσύ Κλειώ έχεις ψυχολόγο;»
«Διαβάζω βιβλία ψυχολογίας. Είμαι οπαδός του Do It Yourself.»
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Νομίζω πως έχω εντοπίσει τον Παλαιοκώστα…» το ψιθύρισμα στο αυτί μου με αναστάτωσε. Όχι η πληροφορία αλλά η ανάσα τους τόσο κοντά στο αυτί μου.
«Τι σε κάνει Παύλο να πιστεύεις κάτι τέτοιο.»
«Είδα την ασημί μερσέντες μπενζ Κλειώ. Και είδα και τον οδηγό. Ήταν έξω από το Μακεδονία Παλλάς. Τον είχα δει και μερικά βράδια νωρίτερα στην Αριστοτέλους ολόιδιος ο βοηθός του νομίζω. Περίμενε λεωφορείο. Για ξεκάρφωμα μένει στο κέντρο. Υπάρχει άλλη εξήγηση βρε Κλειώ; »
«Ναι. Ίσως να είναι ο παρκαδόρος του Μακεδονία Παλλάς. Νομίζω.»
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Κλειώ έχω την εντύπωση πως είμαι ερωτευμένος.»
Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει. Ίσως να κοκκίνισα…
«Είναι μια κυρία από την άλλη μεριά του διαδρόμου. Μου αρέσουν οι μελαχρινές. Με κοιτάζει κι αυτή. Πρώτη φορά τη βλέπω. Λες να της μιλήσω; Είναι πολλές οι φορές που νομίζω πως ερωτεύομαι μέσα στο λεωφορείο. Αυτή όμως μου φαίνεται αληθινή.»
Όχι να μην της μιλήσεις. Μιλάς σε μένα. Μόνο εσύ μου μιλάς. Είμαι εγώ ερωτευμένη μαζί σου.
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Κλειώ, τα παράθυρα κινδύνου νομίζω δημιουργούν αρνητικότητα. Το όνομα εννοώ. Δεν είναι τα παράθυρα του κινδύνου. Έτσι δεν είναι; Παράθυρα σωτηρίας. Παράθυρα διαφυγής. Παράθυρα… κάτι τέλος πάντων. Κάτι όμως θετικό. Κυρία, να σας ρωτήσω; Η τσάντα σας μήπως έχει και μπύρες; Κρίμα… Η Killkenny είναι εξαιρετική μπύρα. Κλειώ την επόμενη φορά κερνάω μπυρίτσα στα αναψυκτήρια. Είσαι;»
«Δεν υπόσχομαι.» Χαμογέλασα. Μου κάνει καλό τελικά η παρουσία του.
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
………..
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
…………..
Επόμενη στάση Λαογραφικό Μουσείο. Next stop laografiko moussio.
«Το εισιτήριό σας παρακαλώ δεσποινίς.»
Δεν ήταν ο Παύλος. Είναι μέρες τώρα που δεν τον άκουσα.
«Το πάσο σας παρακαλώ.»
«Η σχολή τυφλών δεν το έχει ανανεώσει ακόμα. Είναι το παλιό.»
«Το ξέρω δεσποινίς μου. Μην ανησυχείτε. Ορίστε το εισιτήριο σας»
«Ευχαριστώ»
«Τα εισιτήριά σας παρακαλώ.»
Δεν έμαθα ποτέ τι απέγινε ο Παύλος. Πέρασαν δυο χρόνια από την τελευταία φορά που κάναμε μαζί τη διαδρομή Σχολή Τυφλών – Νέα Κρήνη μαζί. Οι μπύρες που υποσχέθηκε δεν ήρθαν. Το δώρο του Παύλου θα μείνει ανεξίτηλο. Τόσα χρόνια αυτή η διαδρομή ήταν μαύρη. Σκοτεινή. Ο Παύλος μου χάρισε μερικές εικόνες να με συντροφεύουν πια στη διαδρομή του 5. Γκρίζες πια γιατί η ανάμνηση των χρωμάτων έχει χαθεί νωρίς από το μυαλό μου. Είμαι η Κλειώ και θα συνεχίσω να κάνω τη διαδρομή Σχολή Τυφλών - Κρήνη κοιτάζοντας μέσα από τα παράθυρα σωτηρίας κι ας μην μπορώ να δω τίποτα. Θα θυμάμαι πάντα την φωνή του. Ελπίζω να είναι καλά εκεί που είναι.
Πάνος Κεχαγιόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου