Νέα Κρηνη-Βενιζέλου...με λόγια

3,2,1, action

Κάνει μια ησυχία που μου προκαλεί ανησυχία.

Πλατεία Ελευθερίας, περιοχή Βενιζέλου, επικράτεια καταχνιάς. Όταν βρέχει η πόλη στεγνώνει. Ανεβαίνω.

Καθώς οι πόρτες κλείνουν εικόνες περνούν φευγαλέα στα τζάμια. Εσύ έξω, εκείνος παντού, γελά, περνά.

Δεν έχω πλέον επιλογή. Επιβαίνω. Καλώς. Να, κοίτα !

Το σκηνικό είναι έτοιμο και επιβλητικό.

Να, τώρα θα γίνουν τα κτίρια διαβάτες. Θα επιστρέφουν από τη δουλειά, μαζί με τις κολώνες και τις αλέες. Να, τώρα τα δέντρα θα περνούν απ’ τα παράθυρα βιαστικά.

Θα τρέχουν για πίσω χωρίς να λυγούν. Στητά.

Tώρα θα γίνουν τα αυτοκίνητα ακίνητα .

Και οι διαβάτες θα βηματίζουν προς τα πίσω.

Επιβαίνω & αναμένω με πείσμα εκπλήξεις.

Καιροφυλακτώ για ένα θέαμα. Χωρίς ελπίδα.

Γιατί μετά δε συμβαίνει τίποτα που να αξίζει  παράδες.

Σε αυτό το γκρι κουτί με τα λιανά καθίσματα, δεν δημιουργούνται γεγονότα. Μεταφέρονται προσδοκίες και υποβόσκουν εκβάσεις. Όχι λύσεις..Μονάχα ενδείξεις.

                  Λείπει η ανάσα της πόλης από εδώ μέσα.

Σήμερα. Όχι πάντα.

Δεν έπρεπε να μπω.

Ήταν μια προφανής επιλογή, το κάνω αυτό συνέχεια.

Παίρνω τις προφανείς αποφάσεις εννοώ.

Άλλη μια μέρα είναι, μονάχα άλλη μια μέρα. Οπότε ;

Αποφασίζω να συνεργαστώ.

Όλα πηγαίνουν προς τα πίσω, κατά μια έννοια επιβαίνοντας εδώ διαβάζω το μέλλον. Πίσω από την στροφή, μια εικόνα, στην επόμενη στάση, δυό επόμενοι άνθρωποι, μπορεί και τρείς. Και μετά κι άλλοι.

Και εμένα, οι συν επιβαίνοντες,  μου αρέσουν.

Μου αρέσει που μπαίνουν και βγαίνουν με σιγουριά.

Μου αρέσει ιδιαιτέρως η στιγμή πριν κατέβουν.

Τους κρυφοκοιτώ. Ξέρουν.. ότι ξέρω ότι ξέρουν.

Αν μιλούσαμε θα συμφωνούσαμε, ποιος ο λόγος ;

Να μιλήσεις, αν δεν υπάρχει διακύβευμα ;

Εκείνη με κοίταξε φευγαλέα. Ή όχι.

Αδυσώπητη σιωπή. Κανείς δε θέλει να μοιραστεί τίποτε με κανέναν. Οι φορμάϊκες και τα πλαστικά φθηνά.

Είμαστε σαν άγνωστοι σε στενό ασανσέρ, μόνο που πηγαίνει οριζόντια, δεν είναι παράξενο… έτσι ;

Όλοι κοιτάζουν δήθεν απορημένοι εκτός.

Απορριμμένα  εντός τα εκ βαθέων. Διεκπεραίωση.

 Ρηχή βιασύνη. Αντίστροφη μέτρηση για το επόμενο.

Κι εκείνη ; Είναι η δεύτερη φορά.. ναι, ναι !

Νομίζω πως με κοιτάζει καχύποπτα, αλλά πάλι όχι..

Θα είναι μάλλον το άγχος μη κατέβει σε λάθος στάση.

Ίσως να ήθελα να κοιτάζει εμένα, μονάχα.

Επιβαίνοντας, πάντα η στάση τους γίνεται αστεία.

Αδυσώπητα αμυντική, χωρίς προεξοχές,

υποστάσεις συρρικνωμένες στον ελάχιστο χώρο.

Και ένα γύρω σύρμα αγκαθωτό.

Ξανακοιτάζω έξω, για να μη κοιτάξω μέσα

Μέσα στο λεωφορείο, μέσα τους, μέσα μου, το ίδιο πονάει.

Κοιτάζω λοιπόν έξω, πάνω, κάτω , κάπου για να τελειώνω.

Κι αυτά τα χερούλια με τα μικρόβια έπρεπε να είναι πιο χαμηλά, δεν είμαστε κι όλοι ντιρέκια, όχι;

Με κρυφο-παρατηρούν… όχι μόνο εμένα, όλους.

Δειγματολόγιο ανθρώπων.. live & κυρίως δωρεάν.

Ύποπτοι παρεκκλίσεων, όλοι μας, όλοι… Λίγο πιο…

ομοφυλόφιλος, λίγο πιο χοντρός, λίγο πιο ξένος, λίγο πιο όμορφος, νέος, φτωχός, γέρος, σιωπηλός, μαύρος, καλοντυμένος, σκυθρωπός, ξετσίπωτος. Λίγο, αρκεί !

Κάθε ένας μπορεί να γίνει ύποπτος, αλλά πάντα ένας.

Μόλις βρεθεί ο πρώτος σταματά η αγωνία.

Μόνο ένας ανάρμοστος χωρά σε κάθε όχημα, το ξέρουν από το χωριό, από το σπίτι, από τη ζωή. Μόνο ένας δικαιολογείται να εξέχει, δημιουργός ειδήσεων και γεγονότων που τροφοδοτούν τη ζωή.

Και εδώ σήμερα, ο μόνος που εξέχει είναι ένα μικρό, λίγο χοντρό ομολογουμένως μωρό, που κοιμάται πάνω στη μήτρα της, το μόνο μέρος που είναι το λιμάνι.

Το μεταφέρουν, αλλά όχι μακριά της. ΟΚ !

Έχεις μεταφερθεί κάπου στον ύπνο σου ; Όχι ε ;

Να το δοκιμάσεις. Θέλω να πω, αν γίνεται !

Το κεφάλι μου αποζητά αποκούμπι. Βρωμερό τζάμι.

Έξω πλένει τα πάντα σε τιμές προσφοράς.

Μουσκεμένα πεζοδρόμια, είδωλα, κτίρια ανάποδα και μυρωδιά βρεγμένης γάτας. Δε τη μπορώ τη βροχή.

Βρέχει ασταμάτητα, με ήλιο, με σκοτάδι, βρέχει.

Οι άνθρωποι συγκλίνουν δήθεν από επιλογή.

Πόσοι χωρούν κάτω από μια στάση ;

Πόσοι χωρούν δίπλα δίπλα με την ίδια στάση ;

Υπάρχει ένας με ομπρέλα. Δείχνει βαρετά προνοητικός.

Ο ίδιος βαυκαλίζεται τη διαφορά του, ντύνεται με αυτήν.

 Πόσοι χωρούν που έχουν διαπράξει την ίδια απρονοησία ;

Να μην πάρουν ομπρέλα Νοέμβρη μήνα ;

Δε φαίνονται μετανιωμένοι, ενοχλημένοι ίσως. Ίσως.

Αυτοί που έχουν κάπου να πάνε έτσι κι αλλιώς είναι ένα κλικ μπροστά, από εκείνους που δεν έχουν.

Τι ;

Κάπου να πάνε.. λίγο είναι ;

Που και που κάποιος αναδύει βεβαιότητα. Κάθεται απλά, χυμένος στο χώρο και μπεγλερίζει την ξενοιασιά του στα μούτρα σου. Σε κοιτάζει μέχρι να αποτραβηχτείς. Είναι παιχνίδι για κατασταλαγμένους. Εγώ δε παίζω.

Θα παίξω, αλλά αργότερα. Μαζεύω δυνάμεις.

Είναι η στάση μου στα πράγματα για την ώρα.

Πάω να πέσω, κρατιέμαι και συνεχίζω. Πρέπει να κρατηθείς γιατί εδώ, αυτοί φρενάρουν απότομα.

Νέα Κρήνη… Τέρμα…Αυτή δεν είναι η στάση μου.

Το όχημα σταματά. Δεν κατεβαίνει κανείς…

Ίσως δεν είναι τόσο άσχημα εδώ.

Τα πράγματα βαίνουν καλώς για αυτούς που επιβαίνουν. Πιστεύουν ότι βρίσκονται στο σωστό λεωφορείο.

Και εν πάσει περιπτώσει, αυτοί είναι πάνω.

Όλα προχωρούν, αργά ή γρήγορα.

Καλύτερα να είσαι πάνω.

ο επιβαίνων νικά.

περικλής