Γράμμα σ ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ακόμα.
Αναδεύεσαι μέσ στην ελπίδα στο νερένιο σου περίβλημα.Ξεκίνησες ένα ταξίδι, μιά περιπέτεια χωρίς αγωνία, χωρίς τρόμο, με την σιγουριά του νεοφώτιστου οραματιστή, με την σιγουριά του τυφλού στο μπαστούνι της αυτάρκειάς του. Το θαύμα ξεκίνησε πάλι. Και ποιός πιστεύει στα θαύματα? Αυτός που βλέπει, που μπορεί, που ακούει ή μυρίζει, το ουράνιο τόξο, την γέννα της ζωής την Ανοιξη, το χνώτο του μωρού όταν κοιμάται.Νάτα τα θαύματα. Αλλά πάλι...Η σκέψη αέναη, προσπαθείς να σταματήσεις την ροή της, είναι όπως ο χρόνος, τρέχει και βασανίζει με τις δυσοίωνες κι άγριες εικόνες που πινέλλα τρελλού ζωγραφίζουν γύρω, σαν σκηνικό ενός κόσμου που θα φοβόσουν να τον αντικρύσεις.
Μικρή, στην εκκλησία, εικόνες Αποκάλυψης και Δευτέρας Παρουσίας, με τρόμαξαν. Χωρίς εμπειρίες, το μυαλό αθώο και καθαρό αναρωτιόταν. Πως η Χριστιανική παραμυθία με το μήνυμα του "αγαπάτε αλλήλους" μπορούσε να τρομάζει/ Τι θέση είχαν μέσα στο ζεστό κουκούλι της παρηγοριάς, τα καζάνια, οι φλόγες, οι τρίαινες, τα ανοιχτά στόματα κι οι άφωνες κραυγές των κολασμένων? Τότε η χρησιμότητα του τρόμου΄μου ήταν άγνωστη.
Οχι ότι τώρα την δικαιολογώ, μα πως να την εξηγήσω αυτήν την εικόνα του Ιερώνυμου Μπός σε σένα, ένα παιδί που ξεκινάει αυτήν την συναρπαστική διαδρομή?
Ξέρω, ξέρω, τα ουράνια τόξα, τα ρόζ συννεφάκια, τα μικρά κουταβάκια, τα χάδια, τα φιλάκια κι η ασφάλεια της αγκαλιάς θα σε κανακέψουν μέχρι να κάνεις τα πρώτα βήματα. Αλλά οι πρώτες λεξούλες φτιάχνουν τις πρώτες ερωτήσεις. Πρέπει νάχω έτοιμες απαντήσεις. Κι ο ζόφος που περιχύνεται γύρω? Η αγωνία? Σε ποιά ομπρέλλα σε ποιό καταφύγιο, σε ποιό κουβούκλιο, ποιά αγκαλιά θα κρυφτούμε?
Θα σε μάθω να μην κρύβεσαι. Μπροστά και ίσια. Και η πορεία, θα το διαπιστώσεις, πιό έυκολη, πιό στρωτή, χωρίς παραπλανητικές στροφές, χωρίς λακούβες επικίνδυνες.
Αν τα μάτια σου έχουν το φώς, άν αντικρύζεις κατάματα, τότε ο φόβος καταλαγιάζει, γίνεται φίλος και σε βοηθάει σε κάνει επινοητικό, προσεκτικό. Αν το μυαλό σου δεν ξεφεύγει σε εικόνες που τις σταμπάρουν υπηρέτες του ανίερου, κι ενός λάθους επιλεγμένου από δίβουλους και πονηρούς, θα βρεί την αλήθεια, ανάμεσα σε χίλια σερβιρισμένα ψέματα.
Τώρα που κλείνει ο κύκλος μου, θάθελα προτού ξεκινήσω γι άλλες διαστάσεις, - κι έχω και μιά περιέργεια να σου πώ, για να τις γνωρίσω, αλλά αυτό είναι πολύ μακρινή ιστορία για σένα, που κάνεις θεαματική είσοδο σ αυτήν, την εδώ,-έχω να εκπληρώσω τα χρέη μου. Να σου δείξω, να σου πώ, να γίνω το μπαστούνι που οδηγεί το αβέβαιο πρώτο βήμα, το ψέλισμα της πρώτης νότας, το χαμόγελο που θα χαράξει την καινούργια μέρα.
Χρέος να σου δείξω την αγάπη, να σε νανουρίσω την σιγουριά ότι θα τα καταφέρεις, κι ο κύκλος σου όταν ολοκληρωθεί θα είναι όμορφος, γεμάτος, πλήρης λύτρωσης κι ενέργειας αγαπησιάρικης στα συναπαντήματά σου.
Καλώς να έρθεις.
Βάντα
Αναδεύεσαι μέσ στην ελπίδα στο νερένιο σου περίβλημα.Ξεκίνησες ένα ταξίδι, μιά περιπέτεια χωρίς αγωνία, χωρίς τρόμο, με την σιγουριά του νεοφώτιστου οραματιστή, με την σιγουριά του τυφλού στο μπαστούνι της αυτάρκειάς του. Το θαύμα ξεκίνησε πάλι. Και ποιός πιστεύει στα θαύματα? Αυτός που βλέπει, που μπορεί, που ακούει ή μυρίζει, το ουράνιο τόξο, την γέννα της ζωής την Ανοιξη, το χνώτο του μωρού όταν κοιμάται.Νάτα τα θαύματα. Αλλά πάλι...Η σκέψη αέναη, προσπαθείς να σταματήσεις την ροή της, είναι όπως ο χρόνος, τρέχει και βασανίζει με τις δυσοίωνες κι άγριες εικόνες που πινέλλα τρελλού ζωγραφίζουν γύρω, σαν σκηνικό ενός κόσμου που θα φοβόσουν να τον αντικρύσεις.
Μικρή, στην εκκλησία, εικόνες Αποκάλυψης και Δευτέρας Παρουσίας, με τρόμαξαν. Χωρίς εμπειρίες, το μυαλό αθώο και καθαρό αναρωτιόταν. Πως η Χριστιανική παραμυθία με το μήνυμα του "αγαπάτε αλλήλους" μπορούσε να τρομάζει/ Τι θέση είχαν μέσα στο ζεστό κουκούλι της παρηγοριάς, τα καζάνια, οι φλόγες, οι τρίαινες, τα ανοιχτά στόματα κι οι άφωνες κραυγές των κολασμένων? Τότε η χρησιμότητα του τρόμου΄μου ήταν άγνωστη.
Οχι ότι τώρα την δικαιολογώ, μα πως να την εξηγήσω αυτήν την εικόνα του Ιερώνυμου Μπός σε σένα, ένα παιδί που ξεκινάει αυτήν την συναρπαστική διαδρομή?
Ξέρω, ξέρω, τα ουράνια τόξα, τα ρόζ συννεφάκια, τα μικρά κουταβάκια, τα χάδια, τα φιλάκια κι η ασφάλεια της αγκαλιάς θα σε κανακέψουν μέχρι να κάνεις τα πρώτα βήματα. Αλλά οι πρώτες λεξούλες φτιάχνουν τις πρώτες ερωτήσεις. Πρέπει νάχω έτοιμες απαντήσεις. Κι ο ζόφος που περιχύνεται γύρω? Η αγωνία? Σε ποιά ομπρέλλα σε ποιό καταφύγιο, σε ποιό κουβούκλιο, ποιά αγκαλιά θα κρυφτούμε?
Θα σε μάθω να μην κρύβεσαι. Μπροστά και ίσια. Και η πορεία, θα το διαπιστώσεις, πιό έυκολη, πιό στρωτή, χωρίς παραπλανητικές στροφές, χωρίς λακούβες επικίνδυνες.
Αν τα μάτια σου έχουν το φώς, άν αντικρύζεις κατάματα, τότε ο φόβος καταλαγιάζει, γίνεται φίλος και σε βοηθάει σε κάνει επινοητικό, προσεκτικό. Αν το μυαλό σου δεν ξεφεύγει σε εικόνες που τις σταμπάρουν υπηρέτες του ανίερου, κι ενός λάθους επιλεγμένου από δίβουλους και πονηρούς, θα βρεί την αλήθεια, ανάμεσα σε χίλια σερβιρισμένα ψέματα.
Τώρα που κλείνει ο κύκλος μου, θάθελα προτού ξεκινήσω γι άλλες διαστάσεις, - κι έχω και μιά περιέργεια να σου πώ, για να τις γνωρίσω, αλλά αυτό είναι πολύ μακρινή ιστορία για σένα, που κάνεις θεαματική είσοδο σ αυτήν, την εδώ,-έχω να εκπληρώσω τα χρέη μου. Να σου δείξω, να σου πώ, να γίνω το μπαστούνι που οδηγεί το αβέβαιο πρώτο βήμα, το ψέλισμα της πρώτης νότας, το χαμόγελο που θα χαράξει την καινούργια μέρα.
Χρέος να σου δείξω την αγάπη, να σε νανουρίσω την σιγουριά ότι θα τα καταφέρεις, κι ο κύκλος σου όταν ολοκληρωθεί θα είναι όμορφος, γεμάτος, πλήρης λύτρωσης κι ενέργειας αγαπησιάρικης στα συναπαντήματά σου.
Καλώς να έρθεις.
Βάντα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου