Ένα πρωινό...

Για μια ακόμη φορά τα έψαλλα στη Διευθύντριά μου... στον ύπνο μου, μη παίρνετε θάρρος. Ένα ακόμα πρωινό. Όσο σκατά – με συγχωρείτε για την έκφραση αλλά κάτι σε Zafon δεν έχω πρόχειρο – και εάν είναι η ζωή μου κάτι με σηκώνει από το κρεβάτι το πρωί και στις περισσότερες των περιπτώσεων με πολύ καλή διάθεση. Ίσως έτσι επαληθεύεται το quotation κάποιου σε ένα power point που μου έστειλε η φίλη μου Δέσποινα. «’Ενα πράγμα έμαθα από τη ζωή – it goes on».

Ξεκίνησα από το σπίτι για τον τερματικό σταθμό Νεαπόλεως με το αυτοκίνητο. Εκεί αφήνω το αμάξι και επιβιβάζομαι στο 25 με κατεύθυνση την Πλατεία Ελευθερίας από όπου θα πάω το 5 για το γραφείο, όπου θα περάσω την υπόλοιπη μέρα βρίζοντας από μέσα μου. Με βολεύουν και οι γραμμές 6 και 33 αλλά για κάποιο λόγο προτιμώ το 5. Στην έκτη Δημοτικού ο Δάσκαλός μας σε μια προσπάθεια ίσης αντιμετώπισης των μαθητών, έδωσε στον καθένα από εμάς ένα νούμερο. Τα νούμερα ήταν γραμμένα πάνω σε φασόλια και όταν επέλεγε ποιός ή ποιά θα πει το μάθημα άρπαζε ένα φασόλι. Εγώ είχα το νούμερο 5. Δεν μου έχει φέρει συνειδητά γούρι αλλά για κάποιο λόγο 5 κρίκους διαίτης θα πάρω από το φούρνο, 5 κουλουράκια με σοκολάτα. Λέω... να έχω να κεράσω. Λέω...δεν πράττω.

Μου αρέσει η διαδρομή με το λεωφορείο το πρωί πρις τις οκτώ. Είναι μέσο μεταφοράς. Το «μαζικής» δεν το αισθάνεσαι. Με εκνευρίζει η μουσική που ακούγεται από το ΜP3 της νεαρής κυρίας στο μπροστινό κάθισμα. Για τον άλλο παύει να είναι μουσική, είναι απλά θόρυβος. Επόμενη στάση Αυστραλίας...Next stop Αυστραλίας. Άσχετο – ανακάλυψα ξαδέλφη στην Αυστραλία. Οι παππούδες μας αδέλφια. Επίσης άσχετο. Θα ήθελα να ήξερα την ιστορία πίσω από την ονομασία των στάσεων. «Ρουμάνικα», «Γέφυρα». Πού είναι η γέφυρα;

Φτάνω πλατεία Ελευθερίας και επιβιβάζομαι στο 5. Κάθομαι κατευθείαν στη θέση μου. Δεν κόβω εισιτήριο, όχι γιατί ανήκω στο κίνημα  «Δεν πληρώνω», αλλά γιατί έχω κάρτα ετήσια. Κάθομαι πίσω στις 4 θέσεις αντικριστά. Εκεί έχει χώρο περισσότερο και με βοηθά στην ανάγνωση του βιβλίου μου. Οι άλλες θέσεις είναι στενές και λόγω πρεσβυωπίας ζορίζομαι. Έχω πάντα ένα βιβλίο μπροστά μου γιατί αλλιώς η διαδρομή με το λεωφορείο είναι κουραστική. Σήμερα το βιβλίο το ξέχασα και επιδόθηκα στο να παρατηρώ ανθρώπους, γεγονός που με βοήθησε να διαπιστώσω γιατί, για λόγους αυτοπροστασίας, το αποφεύγω και σκύβω πάνω από ένα βιβλίο. Στην πρώτη στάση ανεβαίνει μια μαμά με ένα παιδί. Η μαγική, τέλεια σχέση. Η πληρότητας της γυναίκας. Εγώ δεν είμαι μητέρα – τικ τακ, τικ τακ... Πιο δίπλα βλέπω μαθητές με το χαρακτηριστικό σάκκο και ντύσιμο και σκέπτομαι μια δεύτερη ευκαιρία... αλλά ότι το παίρνω αμέσως πίσω. Να αποτύχεις μια φορά ναι – δύο φορές στο ίδιο πράγμα δεν παλεύεται. Δίπλα, μπροστά από πίσω μου ή και από όλες τις μεριές ακούω σπαστά ελληνικά. Αυτή η άσχημη προφορά και η κακή γραμματική με εκνευρίζουν πάρα πολύ. Αισθάνομαι απειλή; ναι. Γιατί; δε ξέρω.

                Παρατάω την παρατήρηση – δεν μου κάνει καλό και κοιτώ προς τη θάλασσα. Η διαδρομή μου αρέσει. Ωραία αυτή η πλευρά της Θεσσαλονίκης. Θα κατέβω Μαρτίου – να περπατήσω λίγο μέχρι το Βαφοπούλειο που είναι η στάση μου.

                Αύριο με βιβλίο.

                                                                                                                                          Μ.  Σκ.